با ناامیدترین «امید» فوتبال چه خواهید کرد؟

روز‌های پایانی فروردین مهدی تاج رییس فدراسیون فوتبال اعلام کرد که این هفته سرمربی تیم امید مشخص می‌شود. از روزی که رییس فدراسیون این وعده را داده، حداقل ۲۰ روزی می‌گذرد. از این وعده‌ها قبلا هم داده شده و ما درباره‌اش زیاد نوشتیم و شما هم زیاد خوانده‌اید، ولی همه می‌دانیم که این گفتن این هفته یا هفته آینده یا تا آخر ماه فقط در حد وعده و وعید باقی می‌مانند و اراده‌ای برای یک تصمیم‌گیری مهم وجود ندارد. تیم امید مدت‌هاست که بدون سرمربی است و دو فیفا‌دی مهم را هم در فروردین از دست داد. حالا قرار شده با نظر و تایید امیر قلعه‌نویی یک مربی ایرانی برای این تیم انتخاب شود. ایرانیزه کردن واقعی فوتبال ملی که خواست و مطالبه جمعی نیست. ولی به هر حال فعلا ریش و قیچی دست جناب تاج و قلعه‌نویی و دوستانشان است و دیواری هم کوتاه‌تر از تیم‌های ملی پیدا نکرده‌اند. با اینکه هنوز تیم امید بدون سرمربی است، سرمربی تیم بزرگسالان که خود را قیم این تیم هم می‌داند، اعلام کرده بود که تیم بزرگسالان در تورنمنت کافا شرکت نمی‌کند و بهتر است امید‌ها به این رقابت‌های حساس بروند تا در مقابل تیم‌های قدری که به این مسابقات می‌‌آیند محک بخورند. خنده‌دار است برای تیمی که سرمربی ندارد، بازیکنانش مشخص نشده‌اند، برنامه‌ای ارائه نشده، فرد دیگری می‌تواند تصمیم‌گیری کند. اگر قلعه‌نویی واجد شرایط لازم برای نظردهی درباره تیم امید هم هست پس بی‌زحمت سرمربی این تیم را هم مشخص کند. کار سختی نیست. مساله اینجاست که موضوع تیم امید، مساله بی‌اهمیتی است. برای هیچ کدام از مدیران فوتبال و حتی مدیران ورزش مهم نیست که تیم امید به المپیک برود یا نه. باور کنید مهم نیست که اگر مهم بود و دلسوزی داشت اینقدر برای سر و سامان دادن به این تیم امروز و فردا نمی‌کردند. حتی آینده تیم امید در تفکرات رییس فدراسیون فوتبال و همکارانش جایی هم ندارد.

اینکه هر از گاهی اسم یکی از مربیان داخلی به عنوان گزینه سرمربیگری تیم امید مطرح می‌شود، و بعد از آن کسی سراغش نمی‌رود، یعنی فقط حرفی زده شده و تمام. یک بار اسم «مجتبی حسینی» را می‌آورند، بعد از آن اسم «مهدی تارتار» را می‌برند، از «محمد ربیعی» اسم برده می‌شود و اگر هزاران اسم دیگر هم در رسانه‌ها منتشر شود همه در حد یک خبر کوتاه هستند و اصل ماجرا که توجه و رسیدگی به شرایط امیدهاست همچنان مغفول باقی مانده. همین اسامی که با آن‌ها بازی می‌کنید و معرکه راه می‌اندازید، چرا خودشان حرفی نمی‌زنند که اصلا تمایل دارند در سطح ملی مربیگری کنند یا سقف آرزوهایشان کوتاه است و به همان تیم‌های باشگاهی‌شان راضی هستند؟ اصلا کار شما حرفه‌ای هست که با یک مربی متعهد وارد مذاکره می‌شوید؟ با کدام کارنامه یا موفقیت چشمگیری که این مربیان داشته‌اند، فکر می‌کنید که شایسته مربیگری تیم امید هستند؟ حتی اگر صلاح می‌دانید که تیم امید را در اختیارشان قرار دهید زودتر تکلیف همه را روشن کنید. شواهد نشان می‌دهد که خیلی مساله تعهد به تیم باشگاهی مطرح نیست که اگر مهم بود جناب «ژنرال» گل‌گهر را رها نمی‌کردند. پس بهانه درگیر مسابقات لیگ بودن و تصمیم‌گیری را به بعد موکول کردن، موجه به نظر نمی‌رسد. اینکه آیا نگاه فرا فوتبالی به انتخاب سرمربی تیم امید دارید ما بی‌اطلاعیم و خودتان بهتر خبر دارید. اما آنچه که ما می‌دانیم این تیم امید، ناامیدترین تیم تمامی ادوار تاریخ فوتبال است. آن‌ها باید اواسط شهریورماه در جام ملت‌های آسیا که حکم صعود به بازی‌های المپیک را دارد شرکت کنند و در خوش‌بینانه‌ترین حالت معلوم است که هیچ امیدی به این تیم نیست.

نه خوش‌بین باشید نه منتظر صعود با، اما و اگر. حتی از مردم هم نخواهید که با فرستادن انرژی مثبت راه صعود به المپیک را برای این تیم امید هموار کنند. در زمان باقیمانده تنها کاری که می‌توانید انجام دهید این است که اول سرمربی تیم امید را مشخص کنید و بعد هم یکی دو مسابقه با تیم‌های درجه سه و چهار آسیا برایشان تدارک ببینید. همین! کار ما و جامعه هواداری را راحت کردید. دیگر نباید پس از حذف از المپیک دنبال مقصر بگردیم. شما هم بهانه‌ای ندارید. سرمربی تیم ملی باب طبع‌تان است و با همفکری یکدیگر باید یک انتخاب انجام دهید که هنوز این وظیفه خود را انجام نداده‌اید. پس دیگر بهانه‌ای ندارید که فلان مربی خارجی جواب ایمیل‌مان را نداد، سر دستمزد به توافق نرسیدیم، توقعات مربی خارجی را با قیمت دلار ۵۵ هزار تومانی نمی‌توانستیم برآورده کنیم، منابعی برای تامین پول مدنظر نداشتیم، تیم‌هایی که باید با آن‌ها مسابقه تدارکاتی برگزار می‌کردیم برای آمدن به ایران «بامبول» در آوردند، هزینه اعزام تیم به اردوی تدارکاتی اروپا را نداشتیم. خوشبختانه این بار جنس‌تان جور است. نه حرفی از مربی خارجی است، نه اردوی تدارکاتی در اروپا یا حتی همین ترکیه کنار گوشمان یا حتی در کشور دوستی مثل روسیه. مربی هم که حتما ایرانی است و خبری از مسابقات تدارکاتی و برنامه آینده برای تیم هم به گوش نمی‌رسد؛ بنابراین انتظار نداشته باشید که با یک عذرخواهی در برنامه تلویزیونی می‌توانید سر و ته قضیه را هم بیاورید.

ولی به راستی می‌دانید با چه تیمی دارید بازی می‌کنید؟ می‌دانید آینده چندین جوان را خراب می‌کنید؟ می‌دانید این بازیکنان باید آینده تیم ملی بزرگسالان را بسازند؟ وظیفه شماست به عنوان متولی فوتبال بهترین بستر‌ها را برای رشد و پرورش آن‌ها مهیا کنید، نه اینکه در حالی که کمتر از چهار ماه تا زمان بازی‌های مقدماتی جام ملت‌های آسیا زمان باقیمانده و تیم‌های قطر، امارات، تایلند و عربستان در اردوی آماده‌سازی هستند، اندر خم یک کوچه «گیر» کرده باشید. اگر شما دغدغه این تیم را نداریم و بی‌خیال هستید، ما نگرانیم و دل‌سوز. اگر برای شما موفقیت تیم امید و رفتنش به المپیک خیلی اهمیتی ندارد، برای فوتبال‌دوستان بسیار مهم است و با اهمیت؛ و اگر شما این ناکامی که در پیش است را جزء کارنامه خودتان لحاظ نکنید، ما حتما این برگ سیاه را هم به کارنامه کاری شما سنجاق می‌کنیم. ما حتما به خاطر می‌سپاریم در حالی که حریفان برای آینده‌شان هم سرمایه‌گذاری می‌کردند و اردو و بازی تدارکاتی داشتند، یک خط از فدراسیون فوتبال به بیرون درز نمی‌کرد که سرانجام تیم امید چه خواهد شد. این بی‌تفاوتی و بی‌توجهی شما عجیب نیست. ولی جای بحث و بررسی دارد. چطور موضوعی به این مهمی تا این اندازه برای شما اهمیت ندارد. بحث آینده فوتبال و آینده «مُشتی» جوان است که باید تداوم دهنده فوتبال برزرگسالان باشند. با این رویه‌ای که در پیش گرفته‌اید حتی فوتبال بزرگسالان هم برایتان مهم نیست.